Położona niemal w środku miasta zbudowanego w starym pruskim stylu. Tak jak większość budowli stoi na murowanej podmurówce, a jej bielone ściany są poprzecinane starymi grubymi belkami. Niby niczym się nie wyróżnia, ale dla koniarza to niezwykłe miejsce.
Kafejka zachęca nas do wejścia swoim drewnianym szyldem z karym dębującym koniem, powieszonym na żeliwnym haku. Jest to pierwszy znak dla kogoś związanego z końmi, że to właśnie tu.
Jeśli zbliżysz się odrobinę, czy nawet wejdziesz do środka, to zauważysz końskie akcenty. Jest to prawdziwy raj dla koniarzy. Ich osobista świątynia, w której mogą odpocząć, pozałatwiać interesy, czy po prostu porozmawiać z kimś przy karmelowej latté. Stara kamienna podłoga, ciemna drewniana boazeria, drewniane stoły przykryte kraciastym obrusem, a także nazbyt zwyczajne krzesła z pasującymi do wzoru poduszkami, tworzą unikalny klimat tego miejsca. W połączeniu z dodatkami jakimi są obrazy jeźdźców podczas hubertusa, zawodów, czy zwykłych przejażdżek, figurkami koni, zabytkowym kawaleryjnym siodłem powieszonym na stojaku w samym centrum kafejki, a także z ceramicznymi wazonikami, na co dzień przyozdobionymi polnymi kwiatami, wywołują wewnętrzny spokój i zachwyt tym miejscem.
Kafejka została stworzona prawie sto lat wcześniej przez pewną parę, na co dzień przebywającą w końskim światku. Jak sami powtarzali, brakowało miejsca, gdzie koniarze mogliby się zrelaksować po trudnym dniu, posiedzieć w gronie przyjaciół, czy załatwić interesy w bardziej kameralny sposób. Takie jest zadanie tego miejsca i spełnia je po dziś dzień.
(uwaga: tylko i wyłącznie część fabularna)
